معرفی، خرید و دانلود کتاب هذیان های ذهن یک معلول مادر زاد

آدم با صدای بلند قهقهه­ای زد و استکان چایش را هورت کشید. مش یعقوب که پشت میز کناری نشسته بود فریاد زد: "آدم تو مگه گلوت نمی­سوزه! آخه چطور چایی به این داغی رو می­تونی بخوری؟!" آدم که صورت آفتاب سوخته­اش سرخ شدنش را از داغی چای پنهان کرده بود با صدای بلند خندید و مهره دومینوی روی میز را جابجا کرد. سپس نگاهی معنا دار به مش یعقوب انداخت و دوباره باقی چایش را باصدای بلند سر کشید. نزدیک غروب بود. مردان روستا جلوی قهوه خانه سالار جمع شده بودند و گرم مردانگی کردن و خوش گذرانی بودند. روستا داشت آرام آرام آماده­ی شب می­شد. زن­ها در حال آماده کردن شام بودند و برخی دیگر از سر مزرعه برمی­گشتند و حیوانات را از چرا برمی­گرداندند. تنها صدایی که به بلندی و وضوح قابل تشخیص بود صدای آدم بود. او که دومینوی پر سر و صدایش را بازی می­کرد و قصه­های پرهیجان و باورنکردنی از سفرهای نرفته­اش می­بافت، رفت آمدها را هم زیر نظر داشت. مش حسن چوبدار که متوجه نگاه­های آدم و انتظار کشیدنش بود ناگهان گفت: "آدم تو تا به حال ازدواج کردی؟ یا شاید تو یکی از این شهرهایی که سفر کردی زن و بچه داری و ما خبر نداریم؟" آدم سیبیل قیطانی­اش را تکانی داد و نگاه کم زوری به مش حسن کرد و گفت:" نه مش حسن من تنهای تنهام" این را طوری گفت که مش حسن این جمله را از توی لحنش به وضوح شنید: "خفه شو مش حسن با من کاری نداشته باش" و باز نگاهش به انتهای خیابان خاکی روستا رفت. دقایقی نگذشته بود که آدم صدایش خاموش شد و نگاهش بی حرکت خشک شد در انتهای خیابان. ماهتاب داشت از مزرعه به خانه برمی­گشت. صورت آدم شکوفه کرد و گونه هایش گل انداخت. او محو تماشای ماهتاب زن رسول پنبه ای شد.